«Խաղաղության համաձայնագրի տեքստի 80-90 տոկոսը, արտգործնախարարի՝ ինձ տրամադրած տեղեկություններով, արդեն համաձայնեցված է»,- Բաքվի վերահսկողությանն անցած Շուշիում հայտարարել է Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը։ Նա հավելել է, որ Հայաստանին ստիպել են տեքստից հեռացնել Արցախի վերաբերյալ դիրքորոշումն ու տերմինաբանությունը, ինչը ճանապարհ բացեց կարգավորման գործընթացի հետագա զարգացման համար։ Միևնույն ժամանակ, ըստ Ալիևի, «երկու հարց բաց է մնում»։                
 

«Նա ինձ հետ է եղել, Օբամա»

«Նա ինձ հետ է եղել,  Օբամա»
08.06.2012 | 04:55

Քլինթոնի տարածաշրջանային այցի ողջ սխեման բացահայտվեց Ադրբեջանում և Թուրքիայում:
Իհարկե, կարելի էր մի ողջ հավերժություն արևմտամետ համարվող, ամերիկյան փողերով «Սիվիլիթաս» պահող Օսկանյանի «մոնոպոլիայից» քայքայված ականջին շշնջալ այն, ինչ բարձրաձայն ասաց տիկին քարտուղարն իր և Օբամայի անունից` վասն Սերժ Ազատի Սարգսյանի, որ Ազատիչ Սերժի և իրենց զրույցները շատ անկեղծ են եղել, «ինչպես բնորոշ է ընկերներին», որ Սերժը հիանալի առաջնորդ է, որ նորմալ ու լավ ընտրություններ են անցել Հայաստանում, որ տնտեսությունն էլ իր հերթին զարգանում է, և Օսկանյան-դիվանագետին մատնացուցանել, որ իրենց հասցեին նման մտքեր երբեք չեն հնչել, նույնիսկ «մայր»-Ռուսիայի կողմից: Հիշենք նաև, որ Սերժ Սարգսյանն առաջին տարածաշրջանային լիդերն էր, որին հանդիպել է Օբաման, բայց չտրվենք էյֆորիային, պարզապես ասոցիատիվ հիշենք Օբամայի` ամերիկացի դպրոցականի ուսուցչին գրած նամակը. «Նա ինձ հետ է եղել, Օբամա»:
Սերժ Սարգսյանի «ամերիկյան», Տիգրան Սարգսյանի ռուսական և բրյուսելյան «բարի», իմա` «դոբրի», քաղաքագիտորեն ձևակերպած` բուռն «դաբրոներից» անցնենք բուն խաղատախտակին:
Ի՞նչ կար Քլինթոնի այցի «տակ»: Հիլըրին այցի ավարտին Թուրքիայում գլուխ գլխի հավաքեց բոլորին` Սիրիայի հարցով, իսկ դա ազդանշան էր` էսօր-էգուց մտնում են Սիրիա: Ասել է` Սիրիայի հարցը չի ուշանալու` ամառն ամբողջությամբ չի վատնվելու սիրիական թնջուկի վրա. իրենք գնում են ընտրությունների, պետք է հարցը փակեն` Իրան «հասնելու» համար:
Սիրիա, ապա և Իրան «մտնելուն» կարող է խոչընդոտել ղարաբաղյան խնդիրը: Հաջորդ ազդանշանումն էլ արվեց Ադրբեջանում: Որքան էլ Ադրբեջանը հակաիրանական կոալիցիայի լիիրավ անդամ է, այնուհանդերձ, կարող է ինչ-որ պահի, ղարաբաղյան հարցով «զադնի» դնել` պայմանավորվածություններ ձեռք բերել Ռուսաստանի հետ:
Այլ կերպ Քլինթոնի այցին զուգահեռ հրահրված սահմանային սադրանքները չես բացատրի: Նկատենք` դիվերսիաները ոչ թե Ղարաբաղի, այլ Հայաստանի սահմանային գոտում էին, և ունեն պատերազմի վերաճելու լուրջ պոտենցիալ: Հայաստանը ՀԱՊԿ-ի, ոչ թե ՆԱՏՕ-ի անդամ է: Այսպես շարունակվելու դեպքում, Բորդյուժան, փաստորեն, իր խոստման համաձայն, պետք է գա օգնության բարեկամ Հայաստանին: Իրականում` օգնելու Ադրբեջանին: Իսկ է՛լ ավելի իրական` «արբիտրի» դեր ստանձնելու երկու երկրների միջև, երբ ցանկանա, որին ցանկանա ուժեղացնի, ասել է` Հարավային Կովկասում «ասող» ու «որոշող» դառնալով, ձեռի հետ էսկալյացիայի տանի Ջավախքի հարցը` Վրաստանը պահի իր «պրիցելի» տակ, ԱՄՆ-ին տեղ չթողնելով:
Դա էր պատճառը, որ բոլորիս զարմացրեց Հիլըրին, իհարկե, ոչ էս շոգին իր հագած «կապույտ ֆուֆայկայով», «ցածրագույն» կոշիկներով, պոչ կապած մազերով, այլ Ադրբեջանում արած հայտարարությամբ, որ` ղարաբաղյան հարցում նոր մոտեցումներ կլինեն: Չկասկածեք` «մոտեցումներն» առանձնապես Ադրբեջանի սրտով չեն լինի:
Եթե այդպես, ապա ինչո՞ւ այդ մասին չհայտարարվեց նաև Հայաստանում: Որովհետև դա ամերիկյան «պլան բ»-ն էր, որի մասին զգուշացվեց Ադրբեջանը, եթե փորձի շարունակել դիվերսիոն գործունեությունը` վերածելով այն անկանխատեսելի, ԱՄՆ-ի համար անցանկալի դեստաբիլիզացիայի տարածաշրջանում` խոշոր խաղի մեջ «փայ» մտնելու, Իրանի դիմաց ղարաբաղյան պարտիան իր օգտին գրանցելու նկատառումներով: Նրան ասվեց` «ստոպ»:
Հասկացա՞վ Ալիևը Սերժին ցույց տրված խաղաղարարի, իրեն ցույց տրված դեղին քարտի իմաստները: Տեսնենք:


Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Դիտվել է՝ 4045

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ